Gelukkig hadden we den Tjittendeurt, onze chauffeur, en Mae, onze gids, bij. Mae maakte gedroogd schapenvlees voor ons klaar en den Tjitte repareerde de rokende motor, de platte band, de kapotte remmen, het water bij de benzine, de bougies, de amortisseurs en wat nog allemaal.
In Mongolie zijn er zo goed als geen wegen. Den Tjitte is een expert in het vermijden van die enkele wegen die er dan toch zijn. Zo kwam het dat hij besliste om met ons recht door de Gobi te rijden - de kortste weg. Tot hij op den duur natuurlijk helemaal niet meer wist waar we waren. Dan maar even door deze verzakking in de woestijn rijden ...
Na 5 uur graven en ploeteren in de woestijnklei, waren we weer mobiel. Na een nacht in de woestijn en een hele dag als echte padvinders sporen zoeken en kompaslopen, kwamen we eindelijk weer een ger tegen.
De Mongolen wonen overal graag, als het maar in de the middle of nowhere is. Ze zetten hun typische witte ronde tentjes (gers) het liefst op een vlakte vol kiezelsteentjes, op 2 km van de volgende ger, op 4 uur rijden van het eerste winkeltje. En ah ja, liefst ook 10 km van de dichtstbijzijnde rivier of bron ... Tafels en stoelen hebben ze niet nodig, het eten bestaat uit alle afgeleiden van kamelen-, geiten- en paardenmelk in combinatie met gedroogd vlees. Naast geit en schaap eet een Mongool ook marmot. Echt lekker was het niet, maar dat kan aan de kok gelegen hebben.
Een toilet is er in de buurt van een ger meestal niet. Maar als ze er is, is het uitzicht altijd mooi ...
Een Mongools toiletweetje: WC-papier kennen de Mongolen niet. Hiervoor gebruiken ze stenen. In Mongolie, dat vol stenen ligt, is dit wel handig. Je moet je gewoon voorstellen dat Belgie vol rollen WC-papier zou liggen ...
Na een volle week zand, kale rotsen, duinachtige zones, stekelige planten, kiezels en andere woestijnvarianten heb je de Gobi wel gezien. Maar het is en blijft een prachtig stukje van de wereld. Op onderstaande foto beklommen we een zandduin van bijna 200m hoog. Hard labeur bij 40 graden (onze thermometer heeft zelfs de 60 gehaald) en met een strakke wind. Maar echt de moeite waard!
Ondertussen zijn we weer met twee. Het obscure gezelschap, The Fellowship, zit ondertussen al tussen de Chinezen. En dat is misschien maar goed ook, want ze probeerden ons om te vormen tot echt hiking- en trekkingliefhebbers, ze probeerden ons met 2 maaltijden per dag te laten toekomen, lieten ons niet winnen met hartenjagen, stonden vroeg op en praatten net iets te openlijk over de transit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten