Het China van vandaag

Vandaag brengt Vermeulens projects u drie foto's, begeleid van verhalen uit het China van vandaag.

1. OP BEZOEK Op onze treinrit van Qingdao naar Yantai ontmoetten we Xiao Xin (tweede van links op de foto). Zij hielp ons met het bijschaven van onze kennis van het Mandarijns. De hele wagon genoot mee van Klaas die tot tien telde in het Chinees.
Xiao Xin bood ons aan om op bezoek te gaan bij haar ouders. Wij gingen met plezier op dit aanbod in. We stapten samen met haar af in een stationnetje in the middle of nowhere. Het was ons direct duidelijk dat dit echt een plaats was waar ze nog nooit een blanke gezien hadden. Een fiere chauffeur bracht ons met z'n buske enkele dorpen verder. Hier geen asfalt op de weg, geen wegwijzers in ons schrift, geen tekenen van kapitalisme. Het huisje van haar ouders bleken drie kleine ruimtes. Er was geen verwarming, geen tafels en stoelen, geen vorm van enige luxe. Koken gebeurde op een houtvuur, de elektriciteit beperkte zich tot 1 peertje in de 'living'. Zo primitief hadden we ons het platteland niet voorgesteld. (de toiletverhalen houden we voor aan de toog.)
De gastvrijheid van dit gezin stond in schril contrast tot hun levensstandaard. Fier als een gieter stelden ze ons voor aan tantes, grootouders, ... We kregen een overvloedige maaltijd van kersen, vers klaargemaakte vis, ei met paksoi, gebakken nootjes en mega-dumplings. Bier en brandewijn mochten zeker niet ontbreken!
Op de foto zien jullie Marijke, Xiao Xin en de schattige ouders. (Mr John en z'n vrouw)

2. STAD IN OPBOUW

Na ons nachtje bij de ouders van Xiao Xin waren we toch blij dat we weer even naar de stad konden. Aangekomen in Yantai bleek dat een tegenvaller te zijn. In deze stad staat bijna niets meer recht. Alles, van straten tot pleinen, van station tot passagiershaven, van winkel tot huis, wordt er onderworpen aan een facelift van Chinees formaat. Van renoveren hebben de Chinezen nog nooit gehoord. Enkel 'platgooien' en 'opnieuw bouwen' staan in het woordenboek. De foto toont het uitzicht vanuit onze hotelkamer. (gelukkig was het hotel zowat het enige gebouw dat er nog stond) Gezellig is anders, dus dan maar snel een bootticketje naar onze volgende bestemming gaan kopen.

3. HET CRUISESCHIP

De volgende stad op onze route is enkel te bereiken via boot. De trage boot naar Dalian is de goedkoopste optie en doet er 'maar' zeven uur over. We kochten twee ticketjes in de 'hard seat-klasse'.
Aan boord gekomen bleek deze vorm van transport al snel onze ergste verwachtingen te overtreffen. Dit is een afgedankt cruiseschip dat nu volgestouwd wordt met passagiers. Hoewel we een kaartje in 'hard seat' hadden, bleken er helemaal geen zitplaatsen te zijn. De bankjes in de 'cocktailbar' werden verkocht als bedden. De rest van de Captains' bar was gevuld met mattekes die te koop aangeboden werden. (zie foto en let op de discolichten die nog aan het plafond hangen.) Dan maar wat in de gang gaan zitten tussen bomma's die lagen te slapen op kranten, groepjes luidruchtige venten die (om 8u30) al aan de 4de halve liter pils zaten, onvriendelijk personeel en viezigheid uit plastieken zakjes etende gezinnetjes. Na een goed uur varen ging de sirene en begon het personeel zenuwachtig rond te lopen. Hmm, niemand van de passagiers panikeert, dus het zal wel niets zijn. Bij de derde sirene kwam er een agent onze paspoorten controleren. (Gelukkig kon een man die Klaas twee dagen eerder op de trein tot 10 had zien tellen de agent verzekeren dat wij 2 vriendelijke Belgen zijn.) De tien starende Chinezen werden er al snel twintig. Dan maar gevlucht naar de bar, twee vrije mattekes ingepalmd tussen snurkende madammen en de rest van de overtocht proberen te slapen. Aangekomen in Dalian bleek het hier een van de aangenaamste steden van China te zijn. (nu zitten we zelfs in een bar waar er keuze is tussen 100 soorten koffie met een kanneke van een liter voor onze neus!) De boottocht was dus zeker niet voor niets.